domingo, 25 de abril de 2010

Sobre Eduardo Punset e algúns dos seus libros ... por Ester Julia Cano González.


Biografía de Eduardo Punset. Punset é fillo dun médico rural do Empordán. Licenciado en Dereito pola Universidade Complutense de Madrid, onde militou no Partido Comunista de España coincidindo con Jorge Semprún. Ampliou os seus estudos na Universidade de Londres, onde obtivo un máster en Ciencias Económicas, e na Escola Práctica de Altos Estudos da Universidade de París, onde se diplomó. Posteriormente foi redactor económico da BBC, director económico da edición para América Latina do semanario The Economist (1967-1969) e economista do Fondo Monetario Internacional nos Estados Unidos e en Haití (1969-1973). Tras a morte de Francisco Franco, entrou en política da man de Centristes de Catalunya-UCD. En 1978 foi elixido Conselleiro de Economía e Finanzas da Xeneralidade de Cataluña preautonómica, por devandito partido. Foi elixido deputado nas primeiras eleccións ao Parlamento de Cataluña (1980). Tivo un destacado papel na apertura de España ao exterior como Ministro de Relacións para as Comunidades Europeas (1980-1981). Tras abandonar a UCD, presentouse como independente na candidatura de Convergència i Uniu ás eleccións xerais de 1982, obtendo un escano, que abandonou apenas un ano despois, en decembro de 1983. En 1985 ingresou no partido de Adolfo Suárez, o Centro Democrático e Social. Nas súas listas foi elixido eurodiputado en 1987 e 1989, permanecendo no Parlamento Europeo ata 1994. Abandonou o CDS en 1991, logo da dimisión de Adolfo Suárez, pero conservou o seu posto de europarlamentario como independente. Durante o seu mandato no Parlamento Europeo, foi presidente da delegación do Parlamento para Polonia, tutelou parte do proceso de transformación económica dos países de Europa do Leste logo da caída do Muro de Berlín. En xuño de 1991 creou un novo partido político, Foro, que se presentou ás eleccións europeas de 1994, en coalición co CDS, con Punset como cabeza de lista. A coalición obtivo 183.418 votos (0,99%) sen conseguir ningún acta de eurodiputado. Foro disolveuse en marzo de 1995, abandonando Punset a política. En 2007 foille detectado un cancro de pulmón, do que puido recuperarse con tratamento médico. Como especialista en temas de impacto das novas tecnoloxías, foi asesor de COTEC, profesor conselleiro de Mercadotecnia Internacional en ESADE, presidente do Instituto Tecnolóxico Bull, profesor de Innovación e Tecnoloxía do Instituto de Empresa (Madrid), presidente de Enher, subdirector xeral de Estudos Económicos e Financeiros do Banco Hispanoamericano e coordinador do Plan Estratéxico para a Sociedade da Información en Cataluña. É autor de diversos libros sobre análise económica e reflexión social. Actualmente é Profesor de Ciencia, Tecnoloxía e Sociedade na Facultade de Economía do Instituto Químico de Sarrià (Universidade Ramón Llull), director e presentador do programa de divulgación científica Redes en Televisión Española desde 1996, presidente da produtora audiovisual Smartplanet e membro dos consellos de administración de Sol Meliá e Telvent. Tamén colabora na cadea de televisión de "A Sexta", no programa de Andreu Buenafuente, cunha presenza mensual. As súas obras máis destacadas son:
•La salida de la crisis (1980).
•La España Impertinente (1986).
•España: sociedad cerrada, sociedad abierta (1982).
•Information resources & corporate growth (coautor) (1989).
•Adaptarse a la marea. La selección natural en los negocios (2004).
•Manual para sobrevivir en el siglo XXI (2000).
•Cara a cara con la vida, la mente y el universo (2004).
•El alma está en el cerebro. Radiografía de la máquina de pensar (2006).
•¿Por qué somos como somos? (2008).
E a súa famosa triloxía: El viaje a la felicidad: Las nuevas claves científicas (2005); El viaje al amor (2007); El viaje al poder de la mente (2010).

"El viaje al amor". Neste libro Eduardo Punset presenta as claves científicas para comprender o amor, os seus condicionantes e as súas fases: o compoñente xenético, o desexo sexual, a química e a imaxinación, a elección de parella, o compromiso parental, o desamor... No seu capítulo final propón a fórmula sobre a capacidade de amar e ofrece un test para que o lector poida avaliarse.

"El viaje a la felicidad". A procura da felicidade é unha das grandes aventuras humanas. Tal como explica Eduardo Punset no prólogo, a viaxe á felicidade acaba de empezar e o seu final é incerto: Fai un pouco máis dun século a esperanza de vida seguía sendo de trinta anos: o xusto para aprender a sobrevivir, se se contaba coa sorte, e culminar o propósito evolutivo de reproducirse. Non había futuro nin, polo tanto, a posibilidade de exporse un obxectivo tan insospeitado como o de ser felices, esta era unha cuestión que se aparcaba para logo da morte e dependía dos deuses. A revolución científica desatou o cambio máis importante de toda a historia da evolución: a prolongación da esperanza de vida que xerou máis de corenta anos redundantes -en termos evolutivos.Por primeira vez a humanidade ten futuro e exponse, loxicamente, como ser feliz aquí e agora. A xente mergullouse nesas augas descoñecidas, practicamente, sen a axuda de ninguén. Agora a comunidade científica intenta iluminar o camiño. Este libro é unha lúcida e apaixonante aproximación á felicidade e os seus condicionantes. Unha indagación que nos desvela os máis recentes descubrimentos científicos ao redor deste tema, e que no seu capítulo final proponnos a fórmula da felicidade. Aquí deixo un enlace sobre un dos seus programas en Redes:

"El viaje al poder de la mente". Con este libro, Eduardo Punset pecha unha triloxía dedicada á felicidade, ao amor e ao poder, as tres claves que moven o mundo. Tras A viaxe á felicidade e A viaxe ao amor, que apaixonaron xa a medio millón de lectores, o autor invítanos a unha «viaxe íntima ao poder da mente». «Como puideron millóns de persoas, vivir, namorarse, suicidarse, querer, traballar como tolos, coidar aos seus fillos? sen saber, de verdade, o que lles pasaba por dentro, como funcionaba a súa mente?». Dar resposta a ese enigma fascinante é o obxectivo central desta obra. Para acompañar a entrada deixo esta entrevista a Punset.
P: Que é o que máis nos custa aceptar?
R: Que sabemos moi pouco do cerebro. Atribúoo a que somos o oposto dos crustáceos: eles, ao contrario que nós, teñen o esqueleto por fóra e a carne por dentro. En todo o referente á carne somos moi bos: sabemos por que se nos pon a carne de galiña, como muscular o corpo, etc. A carne énos familiar, pero o cerebro, como non o vemos, sabemos moi pouco del.
P:Cal é o maior enigma da mente?
R: O máis grande foi descubrir que estamos programados, pero para ser únicos, porque a experiencia individual tamén afecta, en contra do que se cría. Ti es o que es porque estás programada pola túa estrutura cerebral e xenética, pero es única porque a túa experiencia individual marcou a túa estrutura cerebral.
P: Por que somos tan remisos a calquera cambio?
R: Xeneticamente estamos programados para identificar os cambios e poder así sobrevivir. Iso é o curioso: estando feitos para identificar o cambio somos resistentes a cambiar de opinión. Ten que ver co peso das conviccións herdadas. E con que vemos o que cremos. Os neurólogos descubriron as disonancias, en virtude das que filtras o que che chega e inhibes os circuítos implicados na percepción cando o que che chega é contrario. Non é que che negues a cambiar de opinión, é que che inhibes, e por iso non che decatas da opinión contraria.
P: Inflúe que estea socialmente mal visto cambiar de opinión?
R: Está considerado como unha traizón ao herdado. E isto é un gran problema, por exemplo, en situacións de crises, porque para saír hai que cambiar de opinión. Por iso a manda, en tempos de crises, recorre aos máis novos; son os que deberían estar máis dispostos a cambiar.
P: Son as intuicións unha fonte de coñecemento válida?
R: Temos unha longa experiencia no coñecemento inconsciente e nas decisións intuitivas. O pensamento racional é en realidade moi recente. A nosa evolución transcorreu usando a intuición.
P: É tan válida como a razón?
R: Si, ata estamos descubrindo que ás veces é mellor ter pouca información.
P: Di no libro que é máis importante desaprender que aprender, pero como?
R: Para desaprender é preciso modificar a contorna. Por exemplo, se tes un desamor, para desaprenderlo, deberías cambialo por outro amor da mesma intensidade. E para facer isto, atopar outro amor, has de modificar, moverte noutra contorna.
P: É no amor no que máis nos parecemos aos animais?
R: En materia de sentimentos somos como os demais seres, aínda que unha diferenza é que somos capaces de mesturar emocións, por exemplo, o amor e o odio. Isto é algo que a miña cadela non pode facer..., pero é do pouco que nos diferencia.

“Por que somos como somos?”. É unha pregunta que seguramente nos comezos do século XXI exponse de xeito totalmente distinto a como se fixese en épocas anteriores. Por primeira vez na historia o coñecemento científico comeza a formar parte dos intereses e da sociedade en xeral. E é que hai poucas aventuras tan apaixonantes como as que nos ofrece no noso tempo a investigación científica de primeiro nivel, aquela que busca explicación a interrogantes que ata hai pouco parecían territorio exclusivo de filósofos, teólogos ou místicos. Cales son os mecanismos que van desde un xene, desde un cromosoma, desde unha molécula.. ata o ladrido dun can, ata o sentimento do amor, ata o feito de recordar algo con tenrura? a neurociencia, a nosa principal aliada na procura destas respostas, ensínanos pautas fundamentais para comprender a invidualidade da conduta humana mediando o estudo do cerebro e do sistema nervioso. A través dalgúns dos seus especialistas máis destacados vemos como a sofisticación da linguaxe, a memoria e a aprendizaxe diferéncianos das outras especies animais, e atisbamos novas perspectivas sobre a sexualidade e a reproducción; algunhas delas, inquietantes sobre asuntos menos susceptibles de ser analizados nun laboratorio, como a beleza, o diñeiro ou o comportamento social, compartimos ideas con atropólogos, economistas e psicólogos. Todo isto é o que podemos atopar en "Por que somos como somos?".
Publicado por Ester Cano González para o Club de Lectura do IES Otero Pedrayo de Ourense "Ai, Ptolomeo, tolo meu".

1 comentario:

  1. Unha viaxe polo descoñecido mundo do cerebro no que historias anecdóticas se entremesturan con aportacions de cientificos actuais e co descubrimento do cerebro,no que aprender por medio de historias o apasionante funcionamento do cerebro e os seus "segredos".Nel cóntanse dende o máis simple e comprensible caso de perspicacia comercial(como no que se dá a coñecer como en nalgúns comercios a roupa e os espazos están totalmente estudados)ata a historia de científicos(coma Thomas Willis)que tanto aportaron a este ámbito do saber,e todo esto narrado dunha maneira coa que conforme vas avanzando vas completando as pezas do fascinante mundo do cerebro.
    O por qué me gustou este libro é simple:pola facilidade de emprender unha viaxe ascensiva polo mundo do cerebro e as súas amenas anécdotas,que fan máis simple e entretida a súa comprensión.

    ResponderEliminar