venres, 26 de novembro de 2010

La venganza de la Tierra de James Lovelock... por Sara Vázquez

O arrequecemento global, un tema moi usado estes últimos anos. Pero poida que chegue ás bocas de todos demasiado tarde. As desesperanzadas teorías de James Lovelock afírmano. Este, agora recoñecido científico, anunciaba fai décadas nosa rápida destrución da Terra coa hipótese Gaia, denominada así en honra á deusa da Terra. Esta teoría, tamén defendida por Lynn Margulis, postula que o noso planeta actúa como un organismo vivo, actuando no seu propio beneficio, auto regulando as súas condicións esenciais como a temperatura ou a súa composición química.
''A Terra é unha tía moi dura'' declara J. Lovelock “pero non aguanta o noso peso”.

O noso mundo está enfermo, e nós somos o virus que o está matando. Sen querelo, declarámoslle a guerra a Gaia. Así que, chegará un día en que ela se canse e opte por recuperarse cunha nova glaciación, como xa fixo antes.
Pero, como parar isto? Como curar a Gaia? O primeiro paso para arranxalo é recoñecer o problema. Temos que comprender a cuestión, sacar as conclusións correctas e despois facer algo respecto diso. Pero segundo os coñecedores no tema, cruzamos o punto de non retorno. Xa pulsamos o botón da catástrofe. O arrequecemento global, e en consecuencia o desxeo , é un dano irreversible. Aínda así, se reducísemos ao mínimo as emisións de CO2 poderiamos diminuír a subida de temperatura evitando así os estragos como a subida do nivel do mar ou a desaparición da vida mariña. Con todo non podemos apagar a nosa civilización baseada nos combustibles fósiles e no alto consumo de enerxía sen estrelarnos. E aínda crendo que iso fose posible a Terra tardaría mais de mil anos en recuperarse por completo.
Todo o egoísmo humano tratou de utilizar a Gaia no seu único e exclusivo beneficio. Explotándoa pensando na nosa comodidade e intereses. Por isto, agora ela ameázanos coa pena capital: a extinción. As probas chégannos dos observatorios de todo o mundo e fálannos dun cambio inminente no noso clima cara a outro que pode ser facilmente descrito como un inferno: tan quente, tan letal, que só un puñado dos miles de millóns que hoxe poboan o globo sobrevivirán. A pesar das nosas intencións deixamos o planeta feito un desastre. E ata agora, cando xa divisamos o final, seguimos falando de desenvolvemento sostible e enerxías renovables, coma se Gaia fose considerar esas pobres ofrendas como un sacrificio aceptable.


mércores, 10 de novembro de 2010

"Como descubrimos o petróleo" de Isaac Asimov... por Lois Anxo Cid.

Serendipia de ...Royston Roberts por Ínigo Isequilla.

SERENDIPIA ou descubrimientos accidentais da ciencia. O autor de este libro é Royston M. Roberts, falecido en 1996, natural de Austin, Texas, EUA. Estudou química (o que explica o seu grande interés polos descubrimentos propiamente químicos). Nada máis rematar a carreira estableceu o seu grupo de investigación. Durante toda a súa vida escribiu articulos, e algún que outro libro. Éste do que estamos a falar publicouno xa na súa época tardía, tras unha investigación que fixo sobre os descubrimentos que aparecen no libro, entrevistando incluso aos propios cientificos.
Neste libro o autor fala basicamente da gran cantidade de descubrimentos importantes que se realizaron por mera casualidade. O autor diferencia dous termos para a fortuna dos descubrimentos: a serendipia propiamente dita, que pode xurdir de estar probando un experimento, que algo non saia ben e tras investigar o que saiu “mal” se faga un descubrimento; e por outro lado está a pseudoserendipia, que consiste en que un cientifico este intentando atopar algo para a súa teoría, e o atopa con el de súpeto sen que ocorrese o que el quería. En resumo, grosso modo podería dicirse que a serendipia é pura sorte e a pseudoserendipia é unha sorte como recompensa a unha búsqueda de algo.
O seu obxectivo é o achegamento a nós dos feitos que deron como resultado avances importantísimos. Con este achegamento, o que nos está dicindo o autor é que sexamos persistentes nas nosas investigacións porque calquera día podemos chegar a unha conclusión que pode ser unha gran novidades para a humanidade.
Ao final do libro, faise unha relación a unha cita de Pascal que di: “As sementes do gran descubrimento están constantemente flotando arredor nosa, pero só botan raíces nas mentes ben preparadas para recibilas”. Esto nos vén a dicir que calquera non pode facer estos descubrimentos, senon que solo aqueles que estén preparados para afrontar os “inconvintes” da súa investigación; ou sexa que calquera “pringao” non sería capaz de facer un gran descubrimento, pois simplemente se ceñiría ao que el pensase, e non estaría aberto a novos resultados. Tamén se pode ver dende a perspectiva de Albert Szen't-Gygory: “O descubrimento consiste en ver o que todos viron e pensar o que nadie pensou”. En esencia é o mesmo, pero con outras palabras.
Este libro pareceume moi interesante xa que nel se describen descubrimentos importantísimos para a historia tales como a penicilina de Alexander Fleming ou o descubrimento da dinamita por parte de Alfred Nobel (e como se crearon os premios Nobel). Parece mentira como uns descubrimentos tan importantes tivesen lugar dun modo tan curioso. Pareceume un libro relacionado coa filosofía moi marcadamente, xa que en todos os descubrimentos, os científicos buscaron o porqué dos sucesos, a orixe, como faría calquera filósofo.

SEGUNDA EDICIÓN DO CLUB DE LECTURA

Trala exitosa experiencia do curso pasado, neste curso 2010-2011, volvemos a retomar a iniciativa dos clubs de lectura desde a asignatura "Filosofía da Ciencia e da Tecnoloxía". Nesta ocasión os alumnos-as participantes son en total 26, todos eles nesa asignatura de 2º de Bacharelato (dos grupos A, C, D, E): Cristopher Álvarez Martínez, Lucía Bayón Álvarez, Daniel Camba Lamas, Lois Anxo Cid García, Pablo Cid Iglesias, Gabriel Enrique da Aira Rodríguez, David Dios Salgado; Cristina Dorrego López, José Luis Fernández Taboada, Juan José González Iglesias, Adrián Grande Gómez, Íñigo Julián Isequilla Román, Borja Lorenzo Calviño, Noé Martínez Iglesias, José Manuel Nóvoa Iglesias, Lucía Eloísa Parada Casas, María Pena Méndez, Rubén Pérez Martínez, Víctor Rodríguez Corto, Óscar Rodríguez Domínguez, Anabel Rodríguez Rodríguez, Bruno Rodríguez Rodríguez, Jorge Rodríguez Sanmiguel, Yanira Sousa Iglesias, Lorena Torrano López, Sara Vázquez Martínez.
En canto ao profesorado que amosou xa no pasado curso seu interese e disposición para colaborar: Susana Iglesias Rivera (vicedirectora), Conchita Fernández Vázquez (coordenadora do Equipo de Normalización Lingüística), Mª Carmen Cid Manzano (profesora de Bioloxía), Elba Nieves Salgado (profesora de Inglés) e a incorporación de Marisa García Expósito (profesora de Matemáticas).

Queiran os ventos sernos propicios nesta nova singradura.