“Siempre me hago cruces al pensar como millones de personas de años se han enamorado y desenamorado sin saber lo que les pasaba por dentro. Yo creo que no hay nada más poético que la versión biológica y científica del amor”.
Eduardo Punset, avogado e economista que alcanzou a popularidade como divulgador científico, foi redactor económico da BBC, director económico da edición para América Latina do semanario The Economist e foi economista do Fondo Monetario Internacional. Pero durante os últimos anos, a horas intempestivas, aparecía a súa estampa de científico despistado na televisión e con voz pausada e tranquila desentrañaba todos los misterios que nos rodean nun programa chamado “Redes” que, a pesar de todo, siempre tivo una elevada cota de audiencia. A raíz dese éxito, Punset tamén empezou a escribir libros de divulgación científica. Ao principio non chamaron demasiado a atención, non eran más que recopilaciones de entrevistas e opinións recollidas no seu programa de televisión. Co tempo, sin embargo, Eduardo Punset foi formando un estilo propio de narrar o que centos e centos de científicos lle foron explicando. Nalgunos casos, incluso superando ao orixinal.
“El viaje al amor” é un libro que non desvelará nada sustancialmente novo aos que xa estén informados nos últimos descubrimentos acerca do sentimiento máis universal do home. Non obstante, Punset explica todo dunha forma particular, un tanto poética, incluso un tanto críptica, pero sen pedanterías nin soberbias, sempre dende o punto de vista dun home humilde e abrumado polo coñecemento, que ler o xa sabido faise tan levadeiro como se en realidade non se soubese.
Punset sintetiza todo, faino comprensible, como un bo divulgador, pero o máis importante e que conseguiu captar a miña atención, xa que endexamais me achegaría a una obra como esta. En “El viaje al amor” desgrana as claves do amor dende o punto de vista da xenética, o desexo sexual evolutivo, a neuroquímica, a beleza anatómica e as demais áreas do coñecemento un tanto escuras para o lector da rúa, pero sempre o intenta facer con poesía, con reflexiones líricas, engadíndolle moito da súa experiencia persoal. Unha das aportacións que Punset ofrece á ciencia do amor é unha ecuación para medilo, é unha licencia un tanto collida polos pelos, se se quiere, pero resume bastante ben a alma do libro, a fórmula é: A= (a+i+x).Traducido sería: amor é a suma do apego persoal, a inversión parental ou familiar e a sexualidade, e todo elo afectado polo entorno. Tamén dedica Punset unha parte do libro á diferenciación do amor no home e na muller. No cerebro do home, dedícase 2,5 veces más espazo ao sexo ca no cerebro da muller e para que unha muller poida acadar un orgasmo, a diferenza do home, precisa estar libre de preocupacións. En definitiva, é un libro diferente que explica algo xa sabido (por científicos). E que para Punset o amor “ten 3.000 millones de anos e xurdiu no momento no que unha bacteria preguntouse se había alguén más por aí porque non podía sobrevivir soa”.
Debo engadir, sen embargo, un pequeno descontento sobre o libro. Concretamente ao final do libro inclúese un test para avaliar a nosa capacidade para amar. Esta enquisa non se diferencia moito, dende o meu punto de vista, das que aparecen en moitas revistas do corazón, e ensombrece un pouco o rigor científico mantido dende o principio. Sería esta enquisa tal vez una esixencia editorial para captar a atención de máis lectores? Non sabería contestar a esa pregunta; pero, finalmente, dende o meu gusto, é un libro que me gustou bastante.
Ningún comentario:
Publicar un comentario